ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Δεν έφτασε η δημοτική κοινωνία ως εδώ κατά τύχη

Τι χαρά και ευλογία που είναι η έμπνευση! Πώς αλλάζει ο λόγος μας και γίνεται πιο κοφτερός και από λεπίδι. Γιατί, μη μου πείτε ότι δεν είναι τρομερό που η δύναμη της γλώσσας μπορεί να πλάθει Λέξεις όπως «Σισέ»;
Ας προσέξουμε, όμως, καλύτερα την αίτια που κρύβεται πίσω από μια τέτοια γλωσσοπλαστική ανά-γκη. Διότι δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικό όσα ανα-φέρονται στη συνέχεια...
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο οχετός της ελληνικής δημοτικής κοινωνίας έσπασε, απλώνεται στην επιφάνεια και αναδίδει μια διαρκώς εντονότερη δυσωδία. Καταβάλλονται απεγνωσμένες προσπάθειες από τις διάφορες ομάδες εξουσίας, θεσμοθετημένες και παράλληλες, να σκεπάσουν τη βρώμα που ενοχλεί τον περίγυρο, δίχως ωστόσο να θέτουν σε κίνδυνο το δίκτυο του οχετού, από το οποίο ζουν και πλουτίζουν, προς δόξα κάθε παραλο-γισμούς, απατεωνιάς και ξιπασιάς.
Σ’ αυτό το περιβάλλον, εκείνα που έρχονται στο φως {ας είναι πρωτάκουστα, αδιανόητα και εκρηκτι-κό) δεν είναι παρά ένα ελάχιστο κομμάτι εκείνων που παραμένουν στο σκότος και δεν πρέπει να γίνουν γνωστά, ως τη στιγμή που βολεύει να κοινοποιηθούν, προς επιβεβαίωση ότι τα απορρίμματα κυριαρχούν και αποτελούν ανεξάντλητο απόθεμα. Δημόσιες Υπη-ρεσίες Κοινής Ωφελείας, συλλήβδην και αθρόως, λι-γότερο ή περισσότερο, είναι μέρος του δικτύου μιας απίστευτης και αναπτυσσόμενης ρύπανσης.
Το ερώτημα «τι συμβαίνει πια;» δεν απαντάται ποτέ σύμφωνα με αλήθειες, αλλά σύμφωνα με τις δεδομένες αρχές των πορνείων της «διαφάνειας», της «πληροφόρησης» και του «διαλόγου», όπου τα ίδια προσωπεία, με τις ίδιες λέξεις και διαστροφές, με το ίδια σύνδρομα ρητορικής, κομπασμού και παντο-γνωσίας, αδειάζουν τον εμετό τους, βέβαια ότι αυτή η οσμή καλύπτει τη δυσωδία του οχετού.
Απέναντι σε μια τέτοια καταιγίδα, ο μόνος που δεν έχει λόγο, είναι ο δημότης, που τρέχει για να επιβιώ-σει, επειδή η ώρα του δεν έχει φτάσει να χαθεί από προσώπου γης, ας τον καταδιώκουν η εφορία, τα τα-μεία κοινωνικής ασφάλισης, το χαρτομάνι, η κερδο-σκοπία, ο σαδισμός της προόδου και της ανάπτυξης, κάθε τέτοιο σαρκοβόρο που ξεπετιέται στο δρόμο του και ουρλιάζει «Σισέ», υποχρεώνοντας τον να ερμη-νεύσει το περιεχόμενο αυτής της σοφίας και να λάβει το σχήμα της αν δεν θέλει να καταλήξει στη φυλακή ή την αυτοκτονία.
Δεν έφτασε η δημοτική κοινωνία ως εδώ κατά τύχη. Αυτά που συμβαίνουν δείχνουν πως τα θεμέλιο της ύπαρξης της στηρίχθηκαν σε μια συσσώρευση αυταπάτης που η ίδιο γέννησε, γαλούχησε και εξα-κολουθεί να κολακεύει. Η πρώτη αυταπάτη είναι αυτό που αποκαλείται «δημότης» δεν είναι άλλο από ένα ασταθές μόρφωμα, δίχως διάθεση να υπηρετήσει μακροχρόνιους στόχους προτιμώντας να αποκομίσει άμεσο όφελος από πελατειακές σχέσεις με την πολιτι-κή και την παραοικονομία. Αυτή η αυταπάτη, εθνικός μύθος, επιβλήθηκε από τη μεταπολίτευση και μετά, μέσα οπό ένα «σοσιαλιστικό» εξάμβλωμα, το οποίο επινόησε κατευθυντήριες γραμμές, που άκουγαν στο όνομα «αλλαγή», «μικρομεσαίοι», «κοινωνικοποίη-ση» και άλλα τέτοια κενά ουσίας και περιεχομένου, παροτρύνσεις όμως, λεηλασίας και χρηματισμού. Αυτή ακριβώς η αυταπάτη ευτέλισε ειλικρινείς αγώ-νες και θυσίες γενεών, που, χάρης το μεγαλείο τους, οικοδόμησαν την έννοια του έθνους, του κράτους της κοινωνικής πρόνοιας.
Η δεύτερη αυταπάτη, είναι αυτό που αποκαλείται «πολίτης - δημότης» δεν είναι άλλο από ένα σύνολο απαίδευτων μονάδων, κάθε μία από τιζ οποίες εκδι-κείται κατά το σύστημα το παρελθόν της τον ίδιο τον εαυτό της συνευρίσκεται με το «Σισέ!», που τη δυνα-στεύει και, ως αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι, βγαίνει στην εξοχή και στο χλωρό χορτάρι της κατανάλωσης, ενισχύοντας τον οχετό που βλέπουμε, με την κάπρο των σκουπιδιών του, είτε πρόκειται για Λέξεις είτε για συμπεριφορές είτε για εκδηλώσεις συλλογικές, δείγματα μιας ατέλειωτης σειράς αποτυ-χιών, που συρρικνώνουν την υπόσταση του.
Αυτή η αυταπάτη θωπεύεται από φληναφήματα του είδους «κοινωνία των δημοτών», «αποκέντρω-ση» και λοιπά, τα οποία ως κωδικό μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, καλούν κάθε πιστό να προσέλ-θει, προς ενίσχυση της τάξης των «λαμογιών», των «επωνύμων», των «αεριτζήδων», προς εξυπηρέτη-ση του «Σισέ!».
Η τρίτη αυταπάτη, είναι η επινόηση μιας παρά-δοσης συναδέλφων που περνάει οπό «εκσυγχρονι-στές» και φτάνει σε «μεγάλους» (θλιβερά «ξέκωλα» κτλ.), οι οποίοι εξαργυρώνουν τίτλους με τις αθλιότη-τες της πονηριάς της αναρρίχησης σε θέσεις εξουσί-ας όπου το εφήμερο ανάγεται σε διαρκές και το έντιμο σε μειονέκτημα. Αυτή η παράδοση βρίσκει λαμπρό πεδίο στη δημοτική πολιτική, που έχει λάβει τη μορφή επαγγέλματος μέσο από περίτεχνες παραταξιακές δι-αδικασίες οι οποίες καλουπώνουν τα «στελέχη« και τους «ηγέτες» στο πλαίσιο μιας εικονικής πραγματι-κότητας, που το «Σισέ!» επιβάλλεται να είναι στοιχείο της καθημερινότητας του δημοτικού βίου, της προσ-δοκίας του ονείρου.
Οι τρεις αυταπάτες που αναφέρθηκαν, είναι τρία κακά της μοίρας μας τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τρεις και το λαδόξυδο, τρεις Χάριτες τρεις Σωματοφύλακες τρεις πιστολέρος (ο καλός, ο κακός και ο άσχημος), Αγία Τριάδα ομοούσιος και αδιαίρετος.
Αν υπάρχει ψήγμα αλήθειας σε όλα αυτά, το ερώ-τημα «τι κάνουμε λοιπόν;», έχει μια και μόνη απάντη-ση: παριστάνουμε πως είμαστε λαός πολίτης δημό-της ήρωας και σύντροφος ζούμε προγκαροντάς τον οχετό με τις πράξεις και την ψυχή μας δημιουργώ-ντας τον τρόπο ότι έχουμε συμβιβαστεί. Τα νήπια στο σώμα και το πνεύμα, αυτά τα νήπια της μιζέριας και της αποφοράς δεν αξίζουν να τα πετροβολήσεις να χάσεις το χρόνο σου να τα σκεφτείς και να τους αντι-μιλήσεις.
Ας έχουν τη μόνη αυταπάτη που μπορεί νο τα ξεκάνει: ότι αυτό που θέλουν, αυτό είναι η κοινωνία μας και α καθένας από εμάς. Ας ζουν με τον τρόμο ότι βρίσκουν οπαδούς κι όχι αντίσταση. Ας αφήνουν τον οχετό τους να τα κολακεύει και να τα απειλεί. Εκεί μέσα θα πεθάνουν.
Αξίζει συνεπώς να ζήσουμε, για να απολαύυσου-με το τέλος τους. Να κιόλας που τσαλίμια, τσσλα-βουτήματα, τσάτσοι, τσάτσες τσουτσέδες, τσα μπου-καλήδες τσαλαπετεινοί, τσαρλατάνοι, σκοντάφτουν στον Τσαλικίδη.


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

This is a comment.